Περί Κομμουνιστικής Ισότητας και Μικροαστικής Ισοπέδωσης.

"σοσιαλισμός μπορεί να οικοδομηθεί μόνο πάνω στη βάση τής θυελλώδους ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων τής κοινωνίας, πάνω στη βάση τής αφθονίας σε προϊόντα και σε εμπορεύματα, πάνω στή βάση μιας εύπορης ζωής των εργαζομένων, πάνω ότι βάση μιας θυελλώδους ανάπτυξης τού πολιτισμού. Γιατί ο σοσιαλισμός, ο μαρξιστικός σοσιαλισμός, δε σημαίνει ελάττωση των ατομικών αναγκών, άλλα ολόπλευρη επέχταση και άνθιση αυτών των αναγκών. Δε σημαίνει περιορισμό ή άρνηση τής ικανοποίησης αυτών των αναγκών, μα ολόπλευρη και πλέρια ικανοποίηση όλων των αναγκών των εκπολιτιστικά αναπτυγμένων εργαζομένων ανθρώπων."

[...]  

'Η μελλοντική κομμούνα θα εμφανιστεί πάνω στη βάση τής πιο αναπτυγμένης τεχνικής και του πιο αναπτυγμένου αρτέλ, πάνω στη βάση τής αφθονίας σε προϊόντα.  

Πότε θα γίνει αυτό; 

Φυσικά, οχι γρήγορα. Μα θα γίνει. 

Θα ήταν έγκλημα να επιταχύνουμε τεχνητά την πορεία τής μετεξέλιξης του αρτέλ στη μελλοντική κομμούνα. Αυτό θα ανακάτευε όλα τα χαρτιά και θα διευκόλυνε το έργο των εχθρών μας. Ή πορεία τής μετεξέλιξης τού αρτέλ στη μελλοντική κομμούνα πρέπει να συντελεστεί βαθμιαία, στο βαθμό πού όλοι οι κολχοζνικοί θα πείθονται για την ανάγκη αυτής τής μετεξέλιξης.

[...]

Γιατί [σ. κατά την αντίληψη των μελών που δυσαρεστούνται με τα αρτέλ] αποδείχνει ότι στο αρτέλ δεν υπάρχει ισότητα, επειδή εκεί διατηρείται η διαφορά στις ανάγκες και στην ατομική καθημερινή ζωή τον μελών του αρτέλ, ενώ στην κομμούνα υπάρχει ισότητα, επειδή εκεί ισοπεδώθηκαν και οι ανάγκες και η ατομική καθημερινή ζωή των μελών της.

Πρώτα-πρώτα όμως δεν έχουμε πια τέτοιες κομμούνες, όπου να επικρατεί η ισοπέδωση, η εξίσωση στον τομέα των αναγκών και της ατομικής ζωής.

Η πραχτική απόδειξε ότι οι κομμούνες θα χάνονταν στα σίγουρα αν δεν παραιτούνταν από την ισοπέδωση και δεν περνούσαν στην πράξη στην κατάσταση των αρτέλ. Συνεπώς, είναι περιττό να επικαλούμαστε κάτι πού δεν υπάρχει πια στην πραγματικότητα Δεύτερο, κάθε λενινιστής ξέρει, αν είναι πραγματικός λενινιστής, ότι η ισοπέδωση στον τομέα των αναγκών και τής ατομικής ζωής είναιαντιδραστική μικροαστική ανοησία, άξια για κάποια πρωτόγονη αίρεση ασκητών, όχι όμως για τη σοσιαλιστική κοινωνία, πού είναι οργανωμένη μαρξιστικά, γιατί δε μπορούμε να έχουμε την απαίτηση, όλοι οι άνθρωποι να έχουν τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια γούστα, όλοι οι άνθρωποι να ζουν με τον ίδιο τρόπο την ατομική τους ζωή.

Και τέλος: μήπως ανάμεσα στους εργάτες δε διατηρείται η διαφορά, τόσο στις ανάγκες, όσο και στην ατομική ζωή; Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι εργάτες βρίσκονται πιο μακριά από το σοσιαλισμό, από όσο βρίσκονται τα μέλη τής αγροτικής κομμούνας;

Αυτοί οι άνθρωποι νομίζουν όπως φαίνεται, ότι ο σοσιαλισμός απαιτεί την εξίσωση, την ισοπέδωση, την εξομοίωση των αναγκών και της ατομικής ζωής των μελών τής κοινωνίας. Είναι περιττό να πούμε τι μια τέτοια υπόθεση δεν έχει τίποτα το κοινό με το μαρξισμό, με το λενινισμό.

Με την ισότητα ο μαρξισμός εννοεί, όχι την ισοπέδωση στον τομέα των ατομικών αναγκών και της καθημερινής ζωής, μα την εξάλειψη των τάξεων, δηλαδή :

α) ίση απελευθέρωση όλον των εργαζομένων από την εκμετάλλευση, ύστερα από την ανατροπή και την απαλλοτρίωση τον καπιταλιστών

β) ίση κατάργηση για όλους τής ατομικής ιδιοχτησίας πάνω ατά μέσα παραγωγής, ύστερα από το πέρασμα των μέσων παραγωγής στην ιδιοχτησια όλης τής κοινωνίας

γ) ίση υποχρέωση για όλους να δουλεύουν σύμφωνα με τις ικανότητές τους και ίσο δικαίωμα για όλους τούς εργαζομένους να αμείβονται ανάλογα με τη δουλιά τους ( σ ο σ ι α λ ι σ τ ι κ ή κοινωνία)

δ) ίση υποχρέωση για όλους να δουλεύουν σύμφωνα με τις ικανότητές τους και ίσο το δικαίωμα για όλους τούς εργαζομένους να εφοδιάζονται σύμφωνα με τις ανάγκες τους ( κ ο μ μ ο υ ν ι σ τ ι κ ή κοινωνία).

Εδώ ο μαρξισμός ξεκινά από το γεγονός, ότι τα γούστα και οι ανάγκες των ανθρώπων δεν είναι και δε μπορεί να είναι ίδιες και ίσες ποιοτικά ή ποσοτικά, ούτε στην περίοδο του σοσιαλισμού, ούτε στην περίοδο του κομμουνισμού.

Να ποιά ποια είναι ή μαρξιστική αντίληψη τής ισότητας.

Ό μαρξισμός δεν παραδεχόταν καί δεν παραδέχεται καμιά άλλη ισότητα.

Το να βγάζει κανείς από 'δώ το συμπέρασμα, ότι ο σοσιαλισμός απαιτεί την εξίσωση, την ισοπέδωση, την εξομοίωση των αναγκών των μελών τής κοινωνίας, την ισοπέδωση των γούστων και τής ατομικής ζωής τους, ότι σύμφωνα με τα σχέδια των μαρξιστών όλοι πρέπει να φορούν τα ίδια κοστούμια και να τρώνε το ίδιο φαγητό και στην ίδια ποσότητα, είναι σα να λέει ανοησίες και σα να συκοφαντεί τον μαρξισμό.

Είναι καιρός να καταλάβουμε, ότι ο μαρξισμός είναι εχθρός τής ισοπέδωσης. Ό Μαρξ και ο Ένγκελς Ακόμα στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» μαστίγωναν τον πρωτόγονο ουτοπικό σοσιαλισμό, αποκαλώντας τον αντιδραστικό, γιατί κήρυττε το «γενικό ασκητισμό και μια χοντροκομμένη ισοπέδωση».

Ό 'Ενγκελς αφιέρωσε στο «Άντι-Ντύριγκ» του ένα ολόκληρο κεφάλαιο για να μαστιγώσει κριτικά το «ριζοσπαστικό ισοπεδωτικό σοσιαλισμό», πού τον ανάπτυσσε ο Ντύρινγκ, σαν αντίβαρο στο μαρξιστικό σοσιαλισμό.

«Το πραγματικό περιεχόμενο της προλεταριακής απαιτηοης για ισότητα —έλεγε ο 'Ενγκελς—» είναι η απαίτηση για την κατάργηση των τάξεων. Κάθε απαίτηση για ισότητα, που πάει πέρα απ' αυτήν, οδηγεί αναπόφευχτα στην ανοησία»

Το ίδιο λέει και ο Λένιν:

«Ό 'Ενγκελς είχε χίλιες φορές δίκιο όταν έγραφε : “η έννοια της ισότητας χ ω ρ ί ς την εξάλειψη τον τάξεων είναι η πιο ανόητη και παραλογή πρόληψη”. Οι αστοί καθηγητές προσπαθούσαν με την έννοια της ισότητας να μας κατηγορήσουν ότι εμείς δήθεν θέλουμε να κάνουμε τον ένα άνθρωπο ίσο με τον άλλο. Αυτήν την ανοησία, που μόνοι τους την επινόησαν, προσπάθησαν να τη φορτώσουν στους σοσιαλιστές. Δεν ήξεραν όμως λόγω τής αμάθειας τους ότι οι σοσιαλιστές — και συγκεκριμένα οι ιδρυτές του σύγχρονου επιστημονικού σοσιαλισμού, ο Μαρξ και ο Ενγκελς έλεγαν:

“η ισότητα είναι κούφια φράση, αν με την ισότητα δεν εννοούμε την εξάλειψη των τάξεων. Τις τάξεις θέλουμε να τις εξαλείψουμε και μ' αυτή την έννοια είμαστε υπέρ τής ισότητας. Να έχουμε όμως την αξίωση να κάνουμε όλους τούς ανθρώπους ίσους τον ένα με τον άλλο, αυτό είναι η πιο κούφια φράση και μια ανόητη επινόηση των διανοούμενων”.

( Λ έ ν ι ν . «Πως εξαπατούν το λαό με τα συνθήματα τής ελευθερίας και τής ισότητας . 'Άπαντα, τόμ. XXIV σελ. 293-294.)

[...]

Ι.Β.Στάλιν, απόσπασμα απο το κεφ. “ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΙΔΕΟΛΟΠΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗΣ” στο 'Εκθεση στό XVII συνέδριο τού ΚΚ[μπ] τής ΕΣΣΔ.