Το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Βενεζουέλα

μεταφρασμενη αναδημοσιευση στα ελληνικα, απο Διεθνη Κομ.επ

Σε παλιοτερη δημοσιευση, ειχε μπει  η κριτικη του pcmlv σχετικα με τις διαδικασιες στην βενεζουελα. 

Στο παρακατω κειμενο του ΚΚΒ (που εχει προσχωρησει στο PSUV) επιχειρηται μια διαφορετικη προσεγγιση, πιο βαθια και αναλυτικη. Το κειμενο δεν εχει μεταφραστει ακομα στα ελληνικα απο την iccr αλλα το μετεφρασα γιατι ειναι αρκετα ενδιαφερον για οποιον θελει να μαθει μερικα πραγματα παραπανω για την κατασταση του κινηματος στη Βενεζουελα. Εχει αρκετο ενδιαφερον καποιος να τραβηξει παραλληλες αναμεσα στις δυο δημοσιευσεις και προσεγγισεις των δυο κκ της βενεζουελας συγκρινοντας ταυτοχρονα την κατασταση της βενεζουελας και της ελλαδας, τοσο  σε σχεση με τον ιμπεριαλισμο οσο και με τις εσωτερικες διεργασιες και προσεγγισεις.

Κομμουνιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας (ΚΚΒ)

Τμήμα διεθνούς πολιτικής.

Σήμερα, στην Μπολιβαριανή Βενεζουέλα ζούμε μια έντονη αντιπαράθεση γύρω απο τη σοσιαλιστική θεωρία και πρακτική, την οποία το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας χαιρετίζει με ικανοποίηση και προσπαθεί να συμβάλει σε αυτήν. Κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, η ολιγαρχία που βρισκόταν στην εξουσία και τα πραγματικά αφεντικά της, τα μονοπώλια των ΗΠΑ, προσπάθησε μάταια να εκτρέψει το λαό μας από τον σοσιαλιστικό δρόμο.

Στις 5 Μαρτίου 1931, το πρώτο κομμουνιστικό κύτταρο στη χώρα, ιδρύθηκε στο Καράκας, το οποίο σηματοδότησε τη γέννηση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας. Το γεγονός έλαβε χώρα εν μέσω μιας από τις πιο σκληρές δικτατορίες που γνώρισε η Λατινική Αμερική, αυτήν του Χουάν Βιθέντε Γκόμεζ (Juan Vicente Gómez 1908 – 1935). Τότε, το να ήταν κάποιος κομμουνιστής θεωρούταν προδοσία από το σύνταγμα, και τιμωρούταν με φυλάκιση 20 ετών για το αδίκημα του «κομμουνισμού». Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το θάρρος, την πίστη και την αφοσίωση προς την επανάσταση, των συντρόφων που αποφάσισαν να ιδρύσουν το ΚΚΒ.

Το ΚΚΒ έχει δώσει σκληρή πάλη 80 χρόνων, κατά την οποία τα μέλη του υπέστησαν άδικη φυλάκιση, θαλάμους βασανιστηρίων, μυστικότητα, παρανομία, στην εφαρμογή της διδασκαλίας του μαρξισμού-λενινισμού στην εθνική μας ζωή, προκειμένου να δημιουργηθεί μια κοινωνία πλήρους ελευθερίας και δικαιωμάτων για τους καταπιεζόμενους και εκμεταλλευόμενους ανθρώπους της εργασίας.

Στη συλλογική οικοδόμηση των σοσιαλιστικών ιδεών, τα ακόλουθα ιδεολογικά ζητήματα ήταν και είναι σημαντικά για την κοινωνία της Βενεζουέλας:



1. - Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

Ο Λένιν έδειξε ότι στην εποχή του ιμπεριαλισμού οι “διάφορες μορφές των εξαρτημένων χωρών που, πολιτικά, είναι τυπικά ανεξάρτητες, αλλά που στην πραγματικότητα, είναι πιασμένες στο δίχτυ της οικονομικής και διπλωματικής εξάρτησης” [1] είναι σύνηθες φαινόμενο. Ταυτόχρονα, ο Λένιν έλεγε ότι ο ιμπεριαλισμός, στον τομέα της πολιτικής, είναι μιά "πάλη προσαρτήσεων ..., βίας και αντίδρασης" [2]. Και είναι ο ηγέτης του παγκόσμιου προλεταριάτου, που προειδοποιεί ότι η βαρβαρότητα στην αναζήτηση πηγών πρώτων υλών και η εξαγωγή κεφαλαίων οδηγεί τον καπιταλισμό στην "κατάκτηση των αποικιών".

Ο λαός της Βενεζουέλας έχει υποφέρει άμεσα την ιμπεριαλιστική καταπίεση, τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών του και την επιβολή τυραννικών καθεστώτων στην υπηρεσία των ξένων μονοπωλίων. Στη δεκαετία του 1930 και του 1940, χιλιάδες εργαζόμενων που εργάζονταν για την εταιρεία Lago Petroleum (LPC) του Ροκφέλερ και της Venezuelan Oil Concession (VOC), του Morgan και Mellon, υπέφεραν συνωστιζόμενοι, πέθαιναν από την ελονοσία και τα ατυχήματα, βασανίζονταν από την αστυνομία του Γκόμεζ, αμείβονταν φτωχά, ταπεινώνονταν και απολύονταν, οι Ινδιάνοι έχασαν της γης τους, χιλιάδες γυναίκες εξαναγκάστηκαν στην πορνεία στα πετρελαϊκά εργοτάξια , γεωργικές καλλιέργειες καταστράφηκαν από την επιβολή της οικονομίας του πετρελαίου με χιλιάδες αγρότες στη φτώχεια, η λίμνη Μαρακαΐμπο υπέστη οικολογική καταστροφή από την ξένη βιομηχανία και πολλές άλλες συμφορές.

Όπως εξήγησε ο καθηγητής Federico Brito Figueroa, ένας βενεζουελιανός κομμουνιστής, η εκπληκτική κερδοφορία των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων αύξησε "την γενική εξαθλίωση της χώρας και την χλιδή της οικονομικής ολιγαρχίας των ΗΠΑ" [3]. Ο ιμπεριαλισμός του πετρελαίου στον εικοστό αιώνα, επέβαλε τρεις αντιδραστικά καθεστώτα: τη δικτατορία του Χουάν Βιθέντε Γκόμεζ (1908-1935), του Περέζ Χιμένεζ του (1948-1958) και την νεο-αποικιακή ψευτο-δημοκρατία (1959-1999).


Δεν είναι καθόλου περίεργο, λοιπόν, ότι το ΚΚΒ έχει αποδεχθεί τις αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ) και τους κλασικούς του μαρξισμού-λενινισμού, υπέρ του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης και της πλήρους κυριαρχίας των λαών.


"Στο τέλος του 1936 το Πρώτο Συνέδριο των Εργαζομένων της Βενεζουέλας συναντάται στο Καράκας, με 219 εκπροσώπους από όλη τη χώρα, πολλοί από αυτούς κομμουνιστές, με μεγάλη συνεργασία των βετεράνων συντρόφων στην οργάνωση του Συνεδρίου και στην προετοιμασία των θέσεων του . Το συνέδριο ολοκληρώθηκε με τη δημιουργία της Βενεζουελιανής Συνομοσπονδίας Εργασίας, (ΒΣΕ / CTV), λέει ο σύντροφος Κέυ Σάντσες.

Το ΚΚΒ οργάνωσε την πρώτη απεργία των εργαζομένων πετρελαίου το Δεκέμβρη του 1936 - Γενάρη 1937, η οποία ήταν ουσιαστικά ένας αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό. “Η τελική αξιολόγηση του πρώτου έτους της πολιτικής και κοινωνικής δραστηριότητας μέχρι σήμερα σε αυτόν τον αιώνα ήταν ιδιαίτερα θετική - επισήμανε ο Χεσούς Φαρία, ο οποίος ήταν ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας - παρόλο που αφορούσε μόνο στον αριθμό των ανδρών και των γυναικών που προσχώρησαν στην ταξική πάλη”. Και προσθέτει, "πέρα από τα αποτελέσματα, μια σημαντική πτυχή αυτής της απεργίας, το πιο σημαντικό γεγονός στον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού στην, μέχρι σήμερα, καταγραμμένη ιστορία, ήταν η ισχυρή ενωμένη δραστηριότητα της εργατικής τάξης με όλες τις άλλες δημοκρατικές, πατριωτικές και αντιδικτατορικές δυνάμεις της Βενεζουέλας.”

Στις 8 Αυγούστου 1937, επτά μήνες μετά τη λήξη της απεργίας στα πετρέλαια, πραγματοποιήθηκε το Πρώτο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας, όπου το Κόμμα αποφάσισε να αναλάβει τις ευθύνες του και να γίνει το Κόμμα της εργατικής τάξης, ανεξάρτητο και με βαθιές διεθνιστικές αρχές. Από εκεί, ο δράση του ΚΚΒ θα αναπτυχθεί μαζί με τους εργαζόμενους στην προοπτική μιας Σοσιαλιστικής Βενεζουέλας, κατά τη διάρκεια της δημοκρατικής μετάβασης, η οποία έληξε το 1952, όταν ένα νέο στρατιωτικό πραξικόπημα έλαβε χώρα.

Στις 23 Ιανουαρίου 1958, το ΚΚΒ οδήγησε στην ανατροπή της δικτατορίας του στρατηγού Μάρκος Πέρες Χιμένεθ με την υποστήριξη της εργατικής τάξης και του λαϊκού δημοκρατικού κινήματος. Ωστόσο, οι ΗΠΑ κατάφεραν μέσα από την καταστολή του συνδικαλιστικού κινήματος και την απαγόρευση των αριστερών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου και του ΚΚΒ, την επαναφορά του αστικού αντιπροσωπευτικού δημοκρατικού συστήματος που θα παραμείνει στην εξουσία μέχρι το 1999.

Το 1958, το ΚΚΒ προώθησε μια ταξική και λαϊκή μαχητική συγκέντρωση ενάντια στην επίσκεψη πρώην προέδρου Νίξον που ήταν έτοιμος να διατάξει την παρέμβαση πεζοναυτών από τις βάσεις τους στο Πουέρτο Ρίκο, για τη διάσωση του [σ.τ.Μ: στις 26 Μαΐου του 1958 και μια ώρα μετά την άφιξή τους, ο Νίξον και η γυναίκα του, που θα περιόδευαν σε 8 κράτη της Λ. Αμερικής, παραλίγο να λιντσαριστούν από το εξαγριωμένο πλήθος πού είχε κατακλύσει τους δρόμους του Καράκας, γύρω απο το αεροδρόμιο] . Για να διευρύνουν τις διάφορες μορφές της ταξικής πάλης, το ΚΚΒ με άλλους αντι-ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς δημιούργησαν τις Ένοπλες Δυνάμεις Εθνικής Απελευθέρωσης (FALN) και το Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης (FLN) προκειμένου να αντιμετωπιστεί το καθεστώς που σχεδιάστηκε από την κυβέρνηση των ΗΠΑ.


Ως εκ τούτου, το ζήτημα της εθνικής απελευθέρωσης είναι η δημιουργική εφαρμογή του μαρξισμού - λενινισμού στην περίπτωση της Βενεζουέλας, ο κεντρικός άξονας της πολιτικής ατζέντας από το 1935 και ο κεντρικός αγώνας δεκάδων χιλιάδων κομμουνιστών και αντι-ιμπεριαλιστών της Βενεζουέλας από το 1931. Πρόκειται για τη συνέχιση του αγώνα για την ανεξαρτησία και την ελευθερία των ιθαγενών λαών ενάντια στους Ισπανούς κατακτητές από τον δέκατο έκτο αιώνα, των σκλάβων και ολόκληρου του λαού μας, υπό την ηγεσία του απελευθερωτή Σιμόν Μπολιβάρ τον δέκατο ένατο αιώνα.



2 – Η ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Η αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας που χαρακτηρίζει την εποχή της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, εκδηλώνεται επίσης και στην αντίθεση μεταξύ των λαών, από τη μία πλευρά, και των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού, ο οποίος είναι το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, όπως ο Λένιν διατύπωσε έξοχα το 1916 , από την άλλη. Η διαπίστωση αυτή μας υποχρεώνει να σχηματίσουμε ένα ευρύ αντι-ιμπεριαλιστικό μέτωπο που συγκεντρώνει τις κοινωνικές δυνάμεις, τα λαϊκά στρώματα που αγωνίζονται ή έχουν συμφέρον να αγωνιστούν για να νικήσουμε τον ιμπεριαλισμό που, εν μέσω βαθιάς οικονομικής κρίσης, γίνεται πολύ πιο επικίνδυνος και επιθετικός από ποτέ.

Στις 23 Νοεμβρίου 2009, ο ηγέτης του ΚΚΒ, Pedro Eusse, εξήγησε ορισμένα χαρακτηριστικά αυτού του Μετώπου: «Υπερβαίνει, κατά πολύ, τα όρια των μαρξιστικών κομμάτων ... γνωρίζουμε ότι ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό δεν είναι μόνο καθήκον των μαρξιστών-λενινιστών, αλλά του μεγάλου δημοκρατικού, λαϊκού και προοδευτικού, κοινωνικού και πολιτικού κινήματος που χρειάζεται να έχει μεγαλύτερο σθένος στην πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία” [4].

Η απειλή της επίθεσης που υφίσταται σήμερα η χώρα και οι προοδευτικές κυβερνήσεις της ηπείρου με τις επτά στρατιωτικές βάσεις στην Κολομβία, από ένα φασιστικό καθεστώς που κατευθύνεται από το Πεντάγωνο, από την ενεργοποίηση του τέταρτου στόλου που αναπτύσσεται στον Ατλαντικό Ωκεανό και το υπόλοιπο των στρατιωτικών βάσεων στην Καραϊβική και τη Νότια Αμερική, αποδεικνύει ότι ο μαρξισμός-λενινισμός είναι το βασικό θεωρητικό εργαλείο για να κατανοήσουμε και να αντιμετωπίσουμε με τον ιμπεριαλισμό. "Η τελική επίλυση της κύριας αντίθεσης αυτού του καιρού, μεταξύ της Μπολιβαριανής επανάστασης και του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, απαιτεί την ευρύτερη εθνική, ηπειρωτική και παγκόσμια ενότητα των λαϊκών δυνάμεων και των προοδευτικών κυβερνήσεων» [5].



3 - ΟΙ ΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ

Οι κομμουνιστές στη Βενεζουέλα έχουμε μάθει να προσαρμόζουμε τον αγώνα μας στις ανάγκες της ένταξης των εργαζομένων και των λαϊκών δυνάμεων, της προώθησης της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό εκμεταλλευόμενοι τις ευκαιρίες που προκύπτουν από τις εξελίξεις στη χώρα μας σε σχέση με την Μπολιβαριανή διαδικασία με στόχο το σοσιαλισμό, ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα που απαιτεί την εκπλήρωση ορισμένων βασικών χαρακτηριστικών: ένα κράτος νέου τύπου που στο 6ο Συνέδριο μας ονομάστηκε "δημοκρατικό και λαϊκό κράτος», μια λαϊκή οικονομία με τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής κοινωνικοποιημένα, μια καλά οργανωμένη εργατική τάξη, μια συνεκτική επαναστατική πολιτική ηγεσία και μια υψηλή επαναστατική συνείδηση της κοινωνίας.

Ο Φρίντριχ Ένγκελς, είχε γράψει στο Αντι-Ντύρινγκ ότι η ιδιοποίηση όλων των μέσων παραγωγής από την κοινωνία μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο «εφόσον υλικές συνθήκες για την πραγματοποίηση αυτού του σχεδίου επιτευχθούν" **. Η Βενεζουέλα προωθεί μια διαδικασία μετάβασης που χαρακτηρίστηκε στο 12ο Συνέδριο ως «εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση, σαφώς αντι-ιμπεριαλιστική, αντι-μονοπωλιακή, δημοκρατική και λαϊκή, η οποία ανοίγει προοπτικές για το σοσιαλισμό, στο μέτρο που η ταξική πάλη επιλύεται προς όφελος των πιο συνεπών ιδεολογικών και πολιτικών δυνάμεων της Επανάστασης»[6].

Στο Εθνικό Σεμινάριο Ιδεολογίας "Συμβολή στη συζήτηση για το σοσιαλισμό στη Βενεζουέλα" που πραγματοποιήσαμε το 2008, διατυπώθηκε ότι "στη Βενεζουέλα, η μετάβαση στο σοσιαλισμό μόλις ξεκινά» [7].

Για να είναι αυτή η μετάβαση πραγματικά προσανατολισμένη προς το σοσιαλισμό, το ΚΚΒ θεωρεί ότι ορισμένες προϋποθέσεις πρέπει να πληρούνται:

1.- Ανάπτυξη της πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης,
2.- Κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας του κράτους,
3.- Ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων,
4.- Ενίσχυση της κρατικής ιδιοκτησίας κάτω από εργατικό έλεγχο,
5.- Η αποδυνάμωση και η επακόλουθη καταστολή των μηχανισμών ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας,
6.- Οικονομικός σχεδιασμός,
7.- Ανάπτυξη της λαϊκής εκπαίδευσης και άλλα [8].

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΒ ανέλυσε ότι η Μπολιβαριανή διαδικασία της εθνικής απελευθέρωσης σημειώνει πρόοδο όσον αφορά την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, “αλλά ακόμα δεν υπάρχουν οι συνθήκες, ούτε υποκειμενική συνείδηση και κοινωνικής οργάνωση, ούτε μετατροπή της παραγωγικής βάσης και των σχέσεων παραγωγής, δηλαδή δεν έχουμε ένα στρατηγικό σχέδιο για την οικοδόμηση της κοινωνικής και οικονομικής βάσης μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας” [9].

Ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι επαναστατικές δυνάμεις είναι το αστικό κράτος που δεν έχει ακόμα διαλυθεί και στέκεται μόνιμο εμπόδιο σε αυτή τη προσπάθεια.

Γύρω από το σημερινό κράτος, το ιδεολογικό μας Σεμινάριο, ανέλυσε ότι “η ηγεσία του κράτους βρίσκεται στα χέρια της μικροαστικής τάξης, και αυτό από μόνο του, όπως αποδεικνύεται ιστορικά, δεν ωφελεί την ανάπτυξη των διαδικασιών της μεταβατικής περιόδου" [10].



4 - ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΗΡΙΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΜΠΟΛΙΒΑΡΙΑΝΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ

Ο Λένιν προειδοποίησε ότι τα υπερκέρδη των μονοπωλίων επιτρέπουν την “διαφθορά της εργατικής ηγεσίας και του ανώτερου στρώματος της εργατικής αριστοκρατίας” .

Το έργο με το οποίο τα μονοπώλια των ΗΠΑ επιφόρτισαν τους λακέδες των κυβερνήσεων AD και COPEI μεταξύ 1958 και 1998, ήταν η διαίρεση της εργατικής τάξης της Βενεζουέλας διαφθείροντας τους ηγέτες της και ένα προνομιούχο στρώμα της.

Αυτό το πέτυχαν σε σημείο που η Συνομοσπονδία των Εργατών της Βενεζουέλας (CTV) να αποτελέσει έναν από τους πρωταγωνιστές του φασιστικού πραξικοπήματος του 2002 κατά του προέδρου Ούγκο Τσάβες. Το ΚΚΒ αναγνωρίζει πλήρως ότι η εργατική τάξη είναι η πιο άμεσα ενδιαφερόμενη και η πιο ικανή να φέρει σε πέρας τη Βενεζουελιανή επαναστατική διαδικασία και να κάνει πραγματικότητα το σοσιαλισμό. Γι 'αυτό πάντα προσπαθούσε να οργανώσει τα συνδικάτα των εργαζομένων στα πετρέλαια, τις γεωργικές εργατικές ενώσεις , τους βιομηχανικούς εργάτες, τους ναυτικούς και τους λιμενεργάτες, τους επαγγελματίες και άλλους τομείς.

Ο ιμπεριαλισμός πέτυχε εν μέρει τον στόχο του, να καταστρέψει την οργάνωση της εργατικής τάξης ως το κύριο επαναστατικό υποκείμενο και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το έργο της χειραφέτησης με επικεφαλής τους πατριώτες αξιωματικούς του στρατού και των άλλων τομέων με επικεφαλής τον διοικητή Τσάβες. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο ή κάποια εξαίρεση.

Ένας Σοβιετικός επιστήμονας είχε επισημάνει ότι η δημοκρατική διανόηση έχει ένα “σημαντικό ρόλο - και μερικές φορές ηγετικό - στην εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση” σε χώρες όπου “η εργατική τάξη δεν έχει γίνει μια ανεξάρτητη δύναμη, ενώ η εθνική αστική τάξη είναι αδύναμη ή φιλο-ιμπεριαλιστική” [12].

Η προτεραιότητα είναι η ενίσχυση των Εργατικού Ταξικού Ρεύματος «Cruz Villegas», να υποστηρίξει την αυξανόμενη συνειδητότητα και ετοιμότητα των εργαζομένων, να οργανωσει τα Σοσιαλιστικά Συμβούλια των Εργαζομένων, να ενισχύσει την Εργατική Νομοθεσία, να προωθήσει την ταξική ενότητα και τις επαναστατικές συνδικαλιστικές δυνάμεις και να απομονώσει τους προδότες και διεφθαρμένους συνδικαλιστές που εξακολουθούν να ασκούν κάποια επιρροή.

Υποστηρίζουμε μια «ευρεία συμμαχία δημοκρατικών, εθνικιστικών και αντι-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων» [13], στην οποία η συνειδητή εργατική τάξη είναι στενά συνδεδεμένη όλες "τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης στην παρούσα φάση της μετάβασης": "μεγάλα τμήματα των εργατών, αγροτών, της προοδευτικής μεσαίας τάξης και διανόησης, μεγάλο μέρος της μικρής και μεσαίας αστικής τάξης και της αστική τάξη που δεν σχετίζεται με υπερεθνικό κεφάλαιο” [14].

Στη Βενεζουέλα, δεν υπάρχουν πατριωτικά τμήματα μέσα στη μονοπωλιακή αστική τάξη, η οποία αρνήθηκε να γίνει μια εθνική αστική τάξη και για δεκαετίες υπήρξε ένας αγοραστής και ένας πράκτορας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

5 – Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας είναι γνήσιο τέκνο της διεθνούς προσπάθειας της εργατικής τάξης που είχε ως οδηγό την πρώτη επιτυχημένη σοσιαλιστική επανάσταση, τη Σοβιετική επανάσταση, για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση ενός ανώτερου πολιτισμού. Και ο λαός της Βενεζουέλας και το ΚΚΒ έχουν αντισταθεί και έχουν νικήσει σε πολλές μάχες εναντίον του ταξικού εχθρού χάρη στη μεγάλη διεθνή αλληλεγγύη που έχουμε δεχθεί.

Από τη γενναιόδωρη υποστήριξη που μας δόθηκε από Γραφείο Καραϊβικής της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ), την αδελφική βοήθεια του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κολομβίας για να κρατήσουμε ασφαλείς του διωκόμενους συντρόφους, τη διεθνή εκστρατεία για την απελευθέρωση του προέδρου του ΚΚΒ, του συντρόφου Gustavo Machado το 1968, την υποστήριξη από όλο τον κόσμο προς το λαό μας για την ήττα του εγκληματικού φασιστικού πραξικοπήματος του 2002. Γι' αυτό, το ΚΚΒ κυματίζει με την ίδια ένταση τις δύο σημαίες, της εθνικής απελευθέρωσης και του προλεταριακού διεθνισμού τα οποία επιδιώξαμε να συνεισφέρουμε.

Το 1925,ο Γκουστάβο Ματσάδο (Gustavo Machado) ίδρυσε με τον Χούλιο Αντώνιο Μέγια (Julio Antonio Mella) την αντι-ιμπεριαλιστική ένωση της Αμερικής που έγινε η βάση για τη δημιουργία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας, πολέμησε με τον Σαντίνο στη Νικαράγουα το 1928 και βοήθησε τον Φιντέλ Κάστρο στη δεκαετία του '50 για την προετοιμασία της εκστρατείας του Γκράνμα . Οι Βενεζουελινοί σύντροφοι έπεσαν μάρτυρες στην εκστρατεία του 1959 για την ανατροπή της δικτατορίας του Τρουχίγιο στη Δομινικανή Δημοκρατία και ένα απόσπασμα της Κομμουνιστικής Νεολαίας συνέλαβε το 1964 στις ΗΠΑ, τον συνταγματάρχη Μάικλ Σμόλεν, για να απαιτήσει απο τους ιμπεριαλιστές την άμεση απελευθέρωση του Βιετναμέζου πατριώτη Βάν Τρόι (ενέργεια που σφράγισε την άρρηκτη φιλία ανάμεσα στους λαούς της Βενεζουέλας και του Βιετνάμ).

Το ΚΚΒ υποστηρίζει την αλληλέγγυα θέση του προέδρου Τσάβες στον αγώνα του Παλαιστινιακού και του Λιβανέζικου λαού, των λαών της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας, η ανεξαρτησία του οποίου έχει αναγνωριστεί διπλωματικά, με τον λαό της Ονδούρα που αντιστέκεται στο αντιδραστικό καθεστώς και άλλες εκφράσεις της αλληλεγγύης που αντιστοιχούν στην ιστορική γραμμή μας.

6. ΤΟ ΚΚΒ ΚΑΙ Η ΜΠΟΛΙΒΑΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Λέμε ότι το πρόγραμμα που προβάλλει η κυβέρνηση του προέδρου Τσάβες είναι βασικά το πρόγραμμα που προτείνεται από το έκτο Συνέδριο του ΚΚΒ το 1980.

Αναγνωρίζουμε και στηρίζουμε την ηγεσία του προέδρου Ούγκο Τσάβες στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για την εθνική απελευθέρωση, την ηπειρωτική ενότητα και τον σοσιαλισμό [15].

Αναγνωρίζουμε ότι αυτή η ηγεσία δεν είναι μόνο εθνική, αλλά ηπειρωτική και παγκόσμια και ότι είναι «σημείο αναφοράς για τους λαούς και τους ηγέτες» [16]. Σημειώνουμε ότι το ευρύ αντι-ιμπεριαλιστικό μέτωπο που χρειάζεται η χώρα "απαιτεί για την ανάπτυξή του” την ηγεσία του διοικητή Τσάβες [17]. Στηρίξαμε την προεδρική υποψηφιότητα του Τσάβες το 1998 και έχουμε στηρίξει ενεργά την αντι-ιμπεριαλιστική κατεύθυνση της κυβέρνησής του και τη μεγάλη πλειοψηφία των προοδευτικών και επαναστατικών προτάσεων που έγιναν από τον πρόεδρο.

Αυτή τη στιγμή το ΚΚΒ συμμετέχει με το κόμμα συμμαχίας, το PSUV και άλλων κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων, στην οικοδόμηση μιας πολιτικής και εκλογικής Πατριωτικής Συμμαχίας.

Εμείς "φυσικά" υποστηρίζουμε και προωθούμε την Μπολιβαριανή Επανάσταση αφού τη θεωρούμε ως τη "συνέχεια" της ιστορίας μας [18]. Το ΚΚΒ ασκεί αυτόνομη πολιτική στη διαδικασία της χώρας μας να αναπτύξουμε τη δική μας πολιτική που έχει κάποια χαρακτηριστικά σημεία:

- Έκκληση για δημιουργία μιας συλλογικής ηγεσίας, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου Τσάβες. Τον Ιανουάριο του 2010 το τοπικό μας συμβούλιο σημείωσε ότι “η απόφαση να προχωρήσει στη δημιουργία μιας συλλογικής ηγεσίας της επαναστατικής διαδικασίας δεν έχει ληφθεί ακόμη" [19].

- Αγώνας για την οικοδόμηση του πρωτοποριακού πολιτικού ρόλου της εργατικής τάξης.

- Η εποικοδομητική κριτική για τα λάθη που διαπράχθηκαν από την κυβέρνηση και αυτοκριτική για τα δικά μας λάθη.

- Αγώνας για τη “διάλυση του παλιού αστικού, γραφειοκρατικού, διεφθαρμένου και διαφθείροντος κράτους” [20]. Έχουμε καταγγείλει το πως από το παλιό κράτος, μια νέα αστική τάξη που συσσωρεύει προνόμια και λειτουργεί αντεργατικά και διαφθοροποιά επανεμφανίζεται [21].

- Αποφασιστικότητα όχι μόνο να διατηρήσουμε αλλά και να ενισχύσουμε το κόμμα μας όσο πιο πολύ γίνεται, όχι για να υπερασπίσουμε “προσωπικά συμφέροντα” ή ως «καπρίτσιο», όπως ορισμένοι αντίπαλοι μας κατηγορούν, αλλά για να μην σπαταλάμε την κληρονομιά αγώνων 80 ετών και να υπερασπιστούμε τα στρατηγικά συμφέροντα της εργατικής τάξη.

- Σταθερή πολιτική προλεταριακού διεθνισμού που στηρίζει την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, αλλά είναι ανεξάρτητη να υποστηρίξει της υποθέσεις και τους αγώνες που αξίζουν την υποστήριξη, χωρίς να υπόκειται στο “λόγω κρατικού συμφέροντος”, που μερικές φορές είναι “λόγω αστικού κρατικού συμφέροντος”.

- Εδραίωση της πολιτικής μας στο μαρξισμό-λενινισμό και την κληρονομιά του Μπολιβάρ.

- Μπροστά στην απερίσκεπτη κριτική και τους αντικομμουνιστικούς ισχυρισμούς εμείς δικαιώνουμε και υπερασπιζόμαστε την "τεράστια σημασία που είχε για την ανθρωπότητα η ύπαρξη του “υπαρκτού σοσιαλισμού””[22].

7 – Το ΚΚΒ ΚΑΙ Ο ΛΕΓΟΜΕΝΟΣ “ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ

Από το 1999 η Μπολιβαριανή διαδικασία έχει περάσει από διαδοχικούς ιδεολογικούς ορισμούς.

Πρώτα ήταν ο ορισμός του «αντι-νεοφιλελεύθερισμού», μετά η πρόταση του "Τρίτου Δρόμου" εμπνευσμένη από τη δεξιά πτέρυγα του βρετανικού Εργατικού Κόμματος του κ. Μπλερ, μετά η αμετακίνητη Μπολιβαριανή διακήρυξη, μετά η «ενδογενής ανάπτυξη».

Σε ένα σημείο, ο συγγραφέας Χάινς Ντίτριχ Στέφαν (Steffan) κατάφερε να προτείνει τον πάντα ασαφή ορισμό του “σοσιαλισμού του 21ου αιώνα”. Ήταν κάτι, δήθεν, “καινούργιο” και αντίθετο με τη σοσιαλιστική οικοδόμηση του 20ού αιώνα, που συνεχίζει στον 21ο αιώνα σε πολλές χώρες (Κούβα, Κίνα, Κορέα, Βιετνάμ και Λάος), από τη μία πλευρά, και του επιστημονικού σοσιαλισμού που θεωρείται ως "δογματισμός" από τους μικροαστούς, από την άλλη.

Το 1848 ο Καρλ Μαρξ κατήγγειλε πολλούς ψευδείς σοσιαλισμούς, όπως το φεουδαρχικό σοσιαλισμό, το μικροαστικό σοσιαλισμό, το γερμανικό ή τον «αληθινό» σοσιαλισμό και τον αστικό ή συντηρητικό σοσιαλισμό [23]. Αρκετά μικροαστικά ρεύματα προσπάθησαν να ισχυριστούν ότι είχαν καταστήσει τον πραγματικό σοσιαλισμό άχρηστο.


Στο πλαίσιο αυτό, το ΚΚΒ ήταν σαφές: στο έκτακτο συνέδριο μας, το 2007, συμφώνησε σχετικά με την ανάπτυξη της μαρξιστικής-λενινιστικής συνείδησης. Στις 19 Ιουνίου 2009, ο Γενικός Γραμματέας Óscar Figuera υποστήριξε έντονα πριν από την Εθνοσυνέλευση ότι “ο μόνος υπαρκτός σοσιαλισμός είναι ο επιστημονικός σοσιαλισμός” [24].

Στο Εθνικό Σεμινάριο Ιδεολογίας δώσαμε έναν πλήρη ορισμό του σοσιαλισμού, που ξεκινούσε με αυτόν τον τρόπο: «Ο σοσιαλισμός είναι μια κοινωνικοοικονομική δομή, όπου η η κοινωνική ιδιοκτησία των βασικών μέσων παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών κυριαρχεί» [25].

Χαιρετίζουμε το γεγονός ότι, στις ρίζες της ταξικής πάλης, ο πρόεδρος Ούγκο Τσάβες και το PSUV κινούνται όλο και πιο αποφασιστικά υπέρ του επιστημονικού σοσιαλισμού.


Το έκτακτο συνέδριο του PSUV καθόρισε μεταξύ των αρχών του, τον επιστημονικό σοσιαλισμό και τον αντι-ιμπεριαλισμό [26], κάτι που ισοδυναμεί με την οριστική ταφόπλακα στον “σοσιαλισμό του 21ου αιώνα".


Αυτό αντιστοιχεί σε μια αυξανόμενη ωρίμανση των λαϊκών δυνάμεων και των εργαζομένων που ασχολούνται με την αντι-ιμπεριαλιστική διαδικασία και την αυξημένη περιθωριοποίηση των μικροαστών και των αστικών ομάδων, οι οποίες, όπως έχουμε επισημάνει στις αρχές του 2010 "προσεγγίζουν, κατά κάποιο τρόπο, τη διαδικασία σήμερα, χωρίς το στόχο του σοσιαλισμού”.

8 - ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΔΙΕΘΝΗ

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας διατύπωσε μια θέση σχετικά με την έκκληση που απεύθυνε ο Πρόεδρος Ούγκο Τσάβες για το σχηματισμό μίας "5η Σοσιαλιστικής Διεθνούς», λέγοντας ότι αυτό που χρειάζεται ο κόσμος είναι να ενώσει τα προοδευτικά, επαναστατικά και αριστερά πολιτικά κόμματα, μαζί με τα κινήματα και τις κοινωνικές οργανώσεις σε ένα ευρύ διεθνές μέτωπο ώστε να επεξεργαστούν οι προσπάθειες και να συντονιστεί η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Για τους κομμουνιστές της Βενεζουέλας, η πρόοδος σε οργανικούς σχηματισμούς όπως η Διεθνής Ένωση Εργατών (IWA) ή Α 'Διεθνής, που ιδρύθηκε στο Λονδίνο το 1864, η σοσιαλδημοκρατική Διεθνής ή Β' Διεθνής το 1889 και η Κομμουνιστική Διεθνής, που ιδρύθηκε το 1919 με πρωτοβουλία του Λένιν και του ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκων), η οποία συγκέντρωσε τα κομμουνιστικά κόμματα των διαφόρων χωρών και ήταν γνωστή ως η Τρίτη Διεθνής, οφειλόταν σε μια διαδικασία πολιτικής οικοδόμησης, ιδεολογικής ενότητας και κοινούς στόχους.

“Τονίζουμε ότι η πρότασή μας που έγινε στη Διεθνή Διάσκεψη των Κομμάτων της Αριστεράς το 2009, είναι να ενώσει όσο το δυνατόν περισσότερα προοδευτικά, αριστερά και επαναστατικά πολιτικά κόμματα, μαζί με το τεράστιο φάσμα των κοινωνικών κινημάτων, συνδικάτων, αυτόχθονων, εργαζόμενοι στις καλλιέργειες, που είτε παλεύουν για τον σοσιαλισμό ή όχι, αλλά οι πρακτικές τους και οι κοινός μας σκοπός σκοποί είναι να προωθήθεί ο αγώνας ενάντια στον κύριο εχθρό των λαών, ο οποίος είναι ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός, όχι μόνο ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός” [27], δήλωσε ο Pedro Eusse, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΒ.


Στο πλαίσιο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, όπου το ΚΚΒ είναι ενεργό, έχουμε εργαστεί για αρκετά χρόνια στην κατασκευή χώρων για την αντι-ιμπεριαλιστική επεξεργασία που συνδέει τις προσπάθειες των Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων στον αγώνα εναντίον του κοινού εχθρού, όπως το Διεθνές Κομμουνιστικό Σεμινάριο που διοργανώθηκε από το «Κόμμα του Βελγίου το 1992, ή η Διεθνής Συνάντηση των Κομμουνιστικών και Εργατικών το Εργατικών Κομμάτων που ξεκίνησε πριν από μια δεκαετία από το Κομμουνιστικό Κόμμα στην Ελλάδα.

“Εδώ ήταν που κάναμε την πρότασή μας να εργαστούμε πάνω σε ένα ευρύ αντι-ιμπεριαλιστικό μέτωπο σε παγκόσμιο, ηπειρωτικό και σε εθνικό επίπεδο που ενώνει τον αγώνα όλων εκείνων που αντικειμενικά επηρεάζονται από την ιμπεριαλιστική κυριαρχία” [28].

Τον Σεπτέμβριο του 2009, τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα συναντήθηκαν στη Δαμασκό, όπου η κύρια συζήτηση ήταν να συντονίσουν την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, και το ίδιο συνέβη πρόσφατα στην Ινδία, όπου τα κομμουνιστικά κόμματα έχουν έναν κοινό παρονομαστή που είναι η μαρξιστική -λενινιστική ιδεολογία της οποίας ο χώρος θα πρέπει να συνεχιστεί και να ενταθεί, “... αλλά το αντι-ιμπεριαλιστικό μέτωπο που προτείνουμε προχωρά ακόμη περισσότερο, πολύ πέρα από τα μαρξιστικά κόμματα” [29].

Το ΚΚΒ υπερασπίζεται ότι «γνωρίζουμε ότι ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό δεν είναι μόνο καθήκον των μαρξιστών-λενινιστών, αλλά της μεγάλου δημοκρατικού, λαϊκού και προοδευτικού κοινωνικού και πολιτικού κινήματος που χρειάζεται μεγαλύτερη δύναμη στον αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία» [30].

Το ΚΚΒ προτείνει να συγκροτηθεί μια συλλογική ομάδα εργασίας για συζήτηση, από κοινού κατάρτιση, που θα αξιολογεί τις διάφορες προτάσεις και με στόχο να εξελιχθεί σε ένα ευρύ συντονιστικό όργανο, στον κοινό αγώνα των πολιτικών κομμάτων και κοινωνικών κινημάτων που συμμετέχουν στη διαμόρφωσή του, “Αυτό δεν μπορεί να παίρνει μέρος σε μια επιβολή όπου θα επαναλαμβάνουμε τα λάθη του παρελθόντος, όπως τα κέντρα της ηγεσίας, η οποία έβλαψε τον αγώνα αυτών των διεθνών οργανισμών που αναφέρονται παραπάνω, και όπου η ανάπτυξη, η ωρίμανση και η αυτονομία που τα πολιτικά κόμματα έχουν κερδίσει εδώ και πάνω από εκατό χρόνια, πρέπει επίσης να αντιμετωπίζεται με σεβασμό” [31].

Bibliography

Brito Figueroa (Federico), Venezuela siglo XX, La Habana, 1967.

Quintero (Rodolfo), Clase obrera y Revolución, Caracas, 1970.

Faría (Jesús), Mi línea no cambia. Es hasta la muerte. Caracas. 2007.

Gallegos Mancera (Eduardo), Las cualidades del dirigente, Caracas, 1988.

Instituto de estudios políticos y sociales Bolívar Marx, Contribución al debate sobre el socialismo en Venezuela. Caracas. 2008.

Ortega Díaz (Pedro), El congreso de Panamá y la unidad latinoamericana.

---

[1] Lenin, “Imperialism, the highest stage of capitalism”, Selected Works, Vol. I, Progreso, Moscow, 1979, p. 751.

[2] Idem, p. 756.

[3] Federico Brito Figueroa, Contemporary Venezuela,  colonnial country? Caracas, 1972, p 35.

[4] Tribuna Popular November, 23, http://www.pcv-venezuela.org/index.php?option=com_content&id=6045&itemid=1

[5] Thesis number 3 approved in the 13^th Extraordinary Congress in March, 2007

[6] Paragraph 103 of the Programmatic Thesis approved by the 12^th National Congress of the PCV, Caracas, 21-24 July, 2006.

[7] National Ideological Workshop of the PCV, Contribution to the debate on socialism in Venezuela, Institute Bolívar Marx, Caracas, 2008, p. 33.

[8] Paragraph 117 of thesis above mentioned.

[9] Tribuna Popular nº 173, February 2010, resolutions fo the 32^nd Plennary Session of the CC held in January, 2010.

[10] National Ideological Workshop of the PCV, Contribution to the debate on socialism in Venezuela, Institute Bolívar Marx, Caracas, 2008, p. 33.

[11] Imperialism, highest stage…, op. cit., p. 687.

[12] V.Afanasiev, Foundings of scientific communism, Progreso, Moscow, 1977, p. 103.

[13] Paragraph 107 of the thesis above mentioned.

[14] Second paragraph of the political resolution of the 13^th (Extraordinary) Congress held in 2007.

[15] Idem.

[16] Thesis 19 approved by our 13^th Extraordinary Congress in 2007.

[17] Political Resolution of the 13^th Extraordinary Congress, 2007

[18] Paragraph 102 of the thesis above mentioned.

[19] Political report of the 32^nd Plennary Session of the CC, January 16-17, 2010.

[20] Sixth thesis adopted by our 13^th Extraordinary Congress held in 2007.

[21] Statement of the 30^th Plennary Session of our CC, June 6-7, 2009.

[22] Paragraph 114 of the thesis approved by our 12^th Congress in 2006.

[23] Karl Marx and Friedrich Engels, The Communist Manifesto, Bolivarian University of Venezuela, Caracas, 2006.

[24] Tribuna Popular number 151, July 17-30, 2009, p..5.

[25] National Ideological Workshop, p. 9.

[26] See information in http://www.psuv.org.ve/?q=node/7758

[27] Tribuna Popular November 23, http://www.pcv-venezuela.org/index.php?option=com_content&id=6045&itemid=1

[28] Tribuna Popular November 23, Idem

[29] Tribuna Popular November 23, Idem

[30] Tribuna Popular November 23, Idem

[31] Tribuna Popular November 23, Idem